2o ΓΕΛ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

Οι μαθητές του Β1 εμπνεόμενοι από το ποίημα του Καρυωτάκη "είμαστε κάτι.." εκφράζουν ποιητικά τη δική τους εφηβική πραγματικότητα, που- όπως θα διαπιστώσετε- χαρακτηρίζεται από ένα αίσθημα καταπίεσης, ίσως από το βάρος των μαθητικών και εξωσχολικών υποχρεώσεων που τους στερούν τον ελεύθερο χρόνο και ακρωτηριάζουν την εφηβεία τους.

 

Μανώλης Μελάς, Β1

Είμαστε κάτι ασυγχρόνιστα ρολόγια

Που κινούμαστε στο ρυθμό

που μας ορίζουν οι άλλοι.

Είμαστε κάτι παλιά τρόπαια

Που περιμένουν στο ράφι

Να θαυμαστούν για παλιές δόξες.

Είμαστε κάτι μικρά περικαψύλια-

Τόσο απαραίτητα και χρήσιμα

Μα τόσο άγνωστα για τους πολλούς.

Είμαστε κάτι χρησιμοποιημένα σκουλαρίκια

Μας φορούν όσοι νιώθουν ατελείς

Για να ομορφύνουμε το είναι τους.

Είμαστε κάτι κρυμμένα θεμέλια

Ενώ όλοι στηρίζονται σε μας

Τη δόξα παίρνει μόνο

Το κτήριο που προβάλλει.

 

Σακελλάρης Μαύρος, Β1

Είμαστε κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις

Όσο περνάει και μας παίρνει ο καιρός

Τόσο αχνές και απόμακρες σκιές γινόμαστε

Μέχρι να σβήσει τη φλόγα ο αέναος χαμός.

Είμαστε κάτι λουλούδια που μαραίνονται

Και ούτε η βροχή ζωή δε μας δίνει

Σβήνει και χάνεται η λάμψη τους για πάντα

Σωπαίνουν οι σκέψεις κι η ελπίδα μας αφήνει.

Είμαστε κάτι λεπτές κι αδύναμες κλωστές

Υπόδουλες σ΄ανώτερα κοκόβουλα μαχαίρια

Τις κόβουν και τις ράβουν στα μέτρα τους τα χέρια

Και έπειτα τις ρίχνουν στα σκουπίδια με κλωτσιές.

 

Μαρία Κυπράιου, Β1

Είμαστε μια παλέτα χρώματα

Ριγμένα σε τρύπιο καμβά.

Το πινέλο άδικο και υπόγειο

Μαυρίζει το τοπίο.

Είμαστε κάτι ξεχασμένα βιβλία

Γεμάτα γνώση, γεμάτα ιδέες,

Που μείναμε στη σκόνη της αλήθειας

Στης ημέρας το σκοτάδι.

Είμαστε κάτι φουρτουνιασμένα κύματα

Χωρίς κατεύθυνση και πορεία

Θα? ρθει όμως ο Καικίας

Και τα βράχια θα πέσουν.

Είμαστε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

Με πυξίδα ακανόνιστη

Δίχως τέλος και αρχή

Σε μονοπάτι τραχύ.

Είμαστε κάτι σκιές στο θέατρο σκιών

Πάντα πίσω απ΄τη σκηνή, ποτέ μπροστά,

Τα φώτα άναψαν, οι θεατές έφτασαν,

Κι εμείς κρυμμένοι, σκιές φοβισμένες.

Είμαστε στάχτες ενός ακορντεόν

Χρώματα κι αρώματα γυρίζουν μέσα μας

Χάθηκε όμως η φλόγα, οι νότες κίνησαν για αλλού

Και η μελωδία έσβησε.

Είμαστε αστέρια που πέφτουν

Κανείς δεν έκανε όμως ευχή

Το φως σαν άνεμος άλλαξε πορεία

Κι έμεινε η ελπίδα μοναχή.

Είμαστε ο μίτος της Αριάδνης

Σε λαβύρινθο βαθύ και σκοτεινό

Το φως όνειρο άπιαστο

Ίσως και απατηλό.

 

Θέμελης Καλόμοιρος, Β1

Είμαστε κάτι άδεια πεντάγραμμα

Που τους λείπουν οι νότες.

Και δε βρίσκουμε νότες

Να γεμίσουν τη σιωπή της ζωής.

Είμαστε κάτι μανιασμένες θάλασσες

Που δεν ηρεμούν ποτέ.

Στα νερά μας μπορείς να βρεις

Καραβοτσακισμένα ναυάγια

Αλλά και αμύθητους θησαυρούς.

 

Νομική Καλικατζάρου, Β1

Είμαστε κάτι τρελά ελατήρια

Που τρεμοπαίζουν σαν τις καρδιές μας

Δεν ξέρουν τι θέλουν,

βρίσκονται διαρκώς σε ταραχή.

Είμαστε κάτι ζογκλέρ στηριζόμενοι

Πάνω σε μια κλωστή

Προσπαθώντας να πετύχουμε το στόχο μας

Θυσιάζοντας τη ζωή μας

Για να ευχαριστηθούν οι άλλοι.

Στο σώμα μας υπάρχει κρυμμένη βαθιά

Μια φλόγα- όταν φουντώσει,

Θα τα τσακίσει όλα.

 

Κουκουβά Σεβαστή, Β1

Είμαστε κάτι θολά γυαλιά,

Που η βροχή της σκόνης τα? χει θαμπώσει.

Είμαστε κάτι απαλά σφουγγάρια

Που ό,τι κι αν πέσει το απορροφούν

Μα κάποια μέρα θα στραγγίξουν εντελώς

Και θ? αρχίσουν από την αρχή.

Είμαστε κάτι πολύχρωμες χάντρες

Μα προσπαθούν να μας αλλάξουν χρώμα-

Να γίνουμε μονόχρωμες.

Είμαστε κάτι πράσινα, πανύψηλα δέντρα

Ριζωμένα σε σκουριασμένο χώμα.

Είμαστε κάτι μικροί ήλιοι που

Προσπαθούν να λάμπουν συνέχεια

Παρά τις χιλιάδες σκιές

που περνάνε μπροστά μας.

 

Γιώτα Κορφιάτη, Β1

Είμαστε κάτι κουρασμένα τηλεσκόπια

Σαν έχουμε χρέος να βρούμε τον ήλιο.

Είμαστε κάτι χείλη άγευστα

που τα ανάγκασαν να σωπαίνουν.

Είμαστε οι τροχοί της ιστορίας

που θα κυλήσουν στο αύριο.

 

Κατερίνα Κουτούζη, Β1

Είμαστε κάτι ημερολόγια τοίχου,

Μετράμε αντίστροφα τις μέρες, τους μήνες,

Περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή

Που θα πάρουμε το δρόμο της φυγής.

Είμαστε κάτι χτυπημένα γόνατα

Που πέφτουμε και προσπαθούμε

Μόνα μας να γιατρευτούμε.

Είμαστε κάτι βάζα που τα γεμίζουν

Συνέχεια φρέσκο νερό,

Όταν πετούν από μέσα τους

Τα μαραμένα λουλούδια.

Είμαστε κάτι διακόπτες

Που ανοιγοκλείνουν συνεχώς

Και φέρνουν φως και άλλοτε σκοτάδι.

 

Δρόσος Γλυνάτσης, Β1

Είμαστε κάτι άσπρα τριαντάφυλλα

Που γίναν κόκκινα από το αίμα, το ψέμα,

Τη μόνη αλήθεια που γνωρίσαμε ως τώρα.

Είμαστε κάτι αθλητές,

Πρέπει να πάρουμε φόρα

Και να γκρεμίσουμε το τείχος,

στο τέλος οι αναστεναγμοί

Θα?ναι ο μόνος ήχος που θ΄ακουστεί.

Και τότε θα ξέρουμε

ότι φτάσαμε στη γραμμή της νίκης

μετά από τόσα χρόνια φρίκης.

Πολλοί μου έλεγαν να προσέξω

Κι αν βρω ευκαιρία, να τρέξω

Να φύγω μακριά, χωρίς δάκρυα,

Και πως οι αγαπημένοι που θ΄αφήσω πίσω

Είναι σαν τις αναμνήσεις,

Προσπαθείς να τις σβήσεις, για να προχωρήσεις

Αλλά στο τέλος σκέφτεσαι το παρελθόν,

Ανίκανος πια να ζήσεις το παρόν.

Ν΄αρπάξεις τη σκυτάλη και να πας μπροστά,

Και τότε συνειδητοποιείς πως ο μόνος φίλος σου

Είναι ο εαυτός σου που σου γυρνά την πλάτη,

Και μένεις μόνος, σε αγκαλιάζουν τα αγκάθια του πόνου

Και μετά καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ορθοποδήσεις,

Έστω και αργά,

Αλλά θα καταλάβεις πως αυτή σου η κίνηση

Θα κάνει και τη διαφορά?.

 

Μάνος Γιαννικουρής, Β1

Είμαστε κάτι πειραματόζωα

στο εργαστήριο της παιδείας,

κάθε νέο μέτρο, κάθε νέο σύστημα

το δοκιμάζουν πάνω μας,

χωρίς κανέναν δισταγμό.

Είμαστε κάτι ακυβέρνητα αεροπλάνα.

Κινούμαστε μόνο με τον άνεμο

Και λίγα λεπτά άπνοιας αρκούν

Να μας τσακίσουν.

 

Θεοφίλης Ιακώβου, Β1

Είμαστε κάτι μηχανές

Με σάρκα. Δεν έχουμε έλεγχο,

Δεν έχουμε σκοπό.

Από συναισθήματα άδεια,

Χωρίς κανέναν δισταγμό.

Είμαστε κάτι περιπλανώμενα

Στοιχειά. Περνάμε ο ένας

Μέσα από τον άλλον

Με μάτια που δεν κοιτούν,

Μόνο αδιαφορούν.

Είμαστε κάτι ποταμίσια

Νερά. Περνάμε γοργά,

Δεν κοιτάμε ούτε πίσω

Ούτε μπροστά. Πόσο λυπηρό

Το νερό της λησμονιάς!

Είμαστε κάτι κακογραμμένοι

Στίχοι. Σαν αυτό το ποίημα,

Χωρίς καμιά τύχη,

Χωρίς στον ήλιο μοίρα.

 

Στέφανος Κουλλιάς, Β1

Είμαστε κάτι τρύπιες κάλτσες,

Μας έχουν χώσει στο βάθος του συρταριού

Και περιμένουμε απεγνωσμένα ένα χέρι

Να ξεπροβάλλει από μέσα μας.

Είμαστε κάτι μύγες που κουτουλάνε

Στο τζάμι του παραθύρου.

Η πόρτα είναι ορθάνοιχτη,

Αλλά ΟΧΙ, συνεχίζουμε να σπάμε

Τα κεφάλια μας.

Είμαστε κάτι παραφουσκωμένα

τσουρέκια. Ο φούρνος της ρουτίνας

μας ψήνει τα σωθικά.

Θέμα χρόνου να σκάσουμε άδοξα.

 

Μανόλης Κοπανέζος, Β1

Είμαστε κάτι καλοκουρδισμένα

στρατιωτάκια. Ζούμε,

κινούμαστε για άλλους.

Είμαστε κάτι καινούρια τετράδια.

Διψάμε για λίγο μελάνι,

Για λίγες γραμμές ζωής.

Είμαστε κάτι ανεμοδαρμένα

δέντρα. Προχωράμε διαρκώς,

μα μένουμε πάντα στην ίδια θέση.

Είμαστε κάτι κυκλικά πλακάκια

που ποτέ δεν θα μπορέσουμε

να γεμίσουμε το κενό.

 

Θεοδωρίδου Βαγγελίτσα, Β1

Είμαστε κάτι σπασμένοι ξυλοπόδαροι.

Κάθε βήμα μας και δύσκολο,

Κάθε αρχή και φόβος.

Μ?ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη

Κάνοντας τον κόσμο χαρούμενο,

Αγνοώντας τα δικά μας αισθήματα.

Άγνωστος ο προορισμός μας,

Προσπαθούμε να καταλάβουμε

Τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε.

Σ? έναν κόσμο δίχως όνειρα κι ελπίδα

Εμείς θα παλέψουμε για τα δικά μας όνειρα,

Όποια δυσκολία κι αν συναντήσουμε.

Είμαστε κάτι σπασμένοι ξυλοπόδαροι.

Κάθε βήμα μας και δύσκολο,

Κάθε αρχή και φόβος.

 

Σπύρος Αργυρόπουλος, Β1

Είμαστε μια μπάλα ποδοσφαίρου,

Την βάζουν στο γήπεδο

Και την κλωτσάνε, μέχρι να πετύχουν το στόχο τους-

Να βάλουν γκολ στα δίχτυα των αντιπάλων.

Είμαστε κάτι υπερφορτισμένα κινητά-

Συνεχώς ζητούν κάτι από μας,

Για δικό τους όφελος

Ή για δικό μας.

Είμαστε κάτι παραφουσκωμένα αερόστατα-

Όλο ανεβαίνουμε, και ανεβαίνουμε

Μέχρι που μας τρυπούν με μια βελόνα

Και αρχίζουμε πάλι απ΄την αφετηρία.

 

Κωνσταντίνα Ηλιάδη, Β1

Είμαστε κάτι χαλασμένα ρολόγια.

Ο χρόνος περνάει δίπλα μας

σταματημένος.

Είμαστε μια τούρτα που έμεινε

μισοφαγωμένη- μας δίνουν για λίγο

τη γλύκα της ζωής κι έπειτα, πριν

προλάβουμε καλά να τη γευτούμε,

μας την παίρνουν από μπροστά μας.

Είμαστε ένα πιάνο, για να μεταφέρουν

οι άλλοι στα πλήκτρα μας τη χαρά

και τον πόνο τους. Δική μας μουσική

δεν βγαίνει.

 

Είμαστε κάτι χρησιμοποιημένες μπαταρίες.

Χρειάζονται την ενέργειά μας,

μα μόλις μας εξαντλήσουν, μας πετούν

στην ανακύκλωση.

 

Σεβαστιάννα Κοτόρου, Β1

Είμαστε κάτι ασήμαντα μυρμηγκάκια.

Ψάχνουμε παντού να βρούμε

Τον προορισμό μας, ξέροντας

Πως ποτέ δεν θα΄ναι σταθερός.

Κι όταν τον βρούμε, θα΄ρθει

Ο άνεμος και η βροχή να μας χαλάσει

Τη φωλιά- να ανατρέψει όνειρα, πάθη, ζωές.

Μέσα σ΄όλο αυτό το χάος, πάντα θα κρύβουμε

Καλά την ελπίδα στις καρδιές μας,

Την ελπίδα που ζωντανεύει ξανά

τα όνειρά μας και θα μας οδηγήσει

σ΄αυτό που αναζητάμε: τη γαλήνη.

 

Σεβαστή Ατσά, Β1

Είμαστε κάτι ασπρόμαυρες μάσκες.

Ο άνεμος, όταν περνάει, μας ρίχνει

κάτω, αποκαλύπτοντας

το αληθινό, πολύχρωμο πρόσωπό μας.

Είμαστε κάτι γυαλιά οράσεως.

Τα βάζουμε και βλέπουμε ο καθένας

Διαφορετικά αυτόν τον αναπάντεχο κόσμο.

Είμαστε κάτι κυνηγοί- όχι ανθρώπων, ούτε ζώων-

Κυνηγοί ονείρων, που με υπομονή και επιμονή

Θα γίνουν πραγματικότητα.