2o ΓΕΛ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

Με αφορμή την ολοκλήρωση της ενότητας "Ο εμφύλιος στην Κέρκυρα", στα αρχαία Α΄λυκείου, οι μαθητές -στα πλαίσια της δημιουργικής γραφής- μετασχημάτισαν το ιστορικό κείμενο σε μοντέρνα ποίηση αποδίδοντας το αντιπολεμικό πνεύμα του κειμένου, που αποτελεί μια φωναχτή καταδίκη  του εμφύλιου σπαραγμού. Διαβάστε τα ποιήματά τους:

Δύο αδέρφια

Δακρύζουν

Και τραβούν τις κρεμάλες

Απ?του ουρανού την ταράτσα

Και αυτά τα σκαλοπάτια ξεπλένει αίμα γνώριμο

Χέρια σαλεμένα

Φωνάζουν , ουρλιάζουν

Ευγενικό το μαχαίρι

Επιφέρει σιγή

Λησμονημένη για πάντα

Η γλυκιά τους αφή.

Κόκκινα μάτια

Απόψε ξεδιψάσανε

Τις κουρτίνες του τέλους

Ο θάνατος τραβάει

Χειροκροτάνε με πάθος

Οι ξαπλωμένοι της γης.

 

Γιώτα Κορφιάτη, Α1

 

 

 

 

 

Σβήσανε

Πολλές ζωές μπροστά στα πάθη του ανθρώπου

Τα αγάλματα τρομάζουν στην όψη των πτωμάτων

Φρικτή ιεροσυλία?

Αίμα και κραυγές κυριαρχούν μονάχα

Τα κλαδιά βαραίνουν, μνήμα πολλών αυτά και η θηλιά

Η φρίκη και το μίσος υπηρετούν τον Άδη

Να τον χορτάσουν προσπαθούν με αίμα αδελφικό.

Ο Πατέρας δεν διστάζει να μπήξει

Το μαχαίρι

Να δει τον γιο του

Να αφήνει την στερνή του πνοή

Τα πάντα καταρρέουν, η ψυχή έχει μαυρίσει.

Η Περσέπολη κλαίει καθώς οι φλόγες απομακρύνουν τις σάρκες της.

 

Στέφανος Κουλλιάς, Α1

 

Ο θάνατος κοντοζυγώνει

παντού αίμα αγάπης στους δρόμους

Μανάδες και παιδιά με κλάμα απεγνωσμένο

Για το αθώο αδελφικό αίμα

Το μίσος των δύο μέσα σε ένα σώμα

Τα δέντρα τάφοι γι αυτόν που δε μπορεί να αντικρίσει

Να τον σκοτώνει ο ίδιος ο αδελφός του

Πατεράδες σκοτώνουν τα παιδιά τους

Οι άνθρωποι πιο κτήνη κι από κτήνη.

Βασίλης Βαρβαρής, Α1

Κραυγές

Το δεξί χέρι κόβει το αριστερό

Και μένει το σώμα μόνο, ανήμπορο

Πλανεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Εχθρός και φίλος

Πρόσωπο ίδιο, πρόσωπο γνώριμο

Ούτε ο Θεός δεν έχει δύναμη

Μίσος,

Κάθε βράχος, κάθε ρωγμή

Σκορπίζει απλόχερα το θάνατο

Θάνατος, θάνατος, θάνατος

Αισθήματα σάπια

Πόλη βουτηγμένη στο αίμα.

Οικογένεια διχασμένη,

Νεκρή οικογένεια

Προσωπεία πολλά περιφέρονται,

Μάσκες αίσχους, πόνου, εκδίκησης

Μάσκες πολέμου.

Μαρία Κυπραίου, Α1

 

"Κραυγές οδύνης"

Ο ήλιος δύει ταπεινά, σκοτεινιάζει,

ερυθρά τα βάφει τα σκαριά.

 

Θανατικές κραυγές ηχούν στο φαράγγι.

Ματωμένες ψυχές που χάνονται, η λησμονιά τις παίρνει.

Θρηνεί ο Δίας και φέρνει θανάτου απέραντη σιγή.

 

Αγάλματα στέκονται, τους τάφους κοιτάζουν,

των νεκρών αέναο τόπο. Δακρύζουν...

 

Το αίμα που στάζει απ' τα δέντρα του Ναού,

ποτίζει το Άγιο χώμα.

 

Λευκά κορμιά κάτω απ' τον ίσκιο που απλώνει,

η προδοσία τ' ατιμάζει, τ' αμαυρώνει.

 

Φωνές, κραυγές κι οδυρμοί,

λυγίζουν ψυχές αντρίκιες.

 

Μαχαίρι πατρικό λούζει μ' αίμα τους βράχους.

Στενάζει η γη, τον άδικο χαμό θρηνεί.

 

Ύβρις μεγίστη βασιλεύει,

τους ταγούς της προδοσίας Νέμεσις προσμένει.

 

Ώσπου να λάμψει πάλι ο Τόπος δικαιοσύνη!

Σακελλάρης Μαύρος, Α1

 

 

 

 

 

 

Θάνατος

Το άγαλμα δακρύζει

Μπροστά στο ιερό

Τα δέντρα απεγνωσμένα

Ψάχνουν ζωντανούς

Αίμα στα χέρια του πατέρα

Μάτια άγρια

Ο Δίας φοβισμένος αναζητάει

Ελπίδα

Κραυγές μανάδων

Εφιάλτης τρομερός

Κατάλυση της δημοκρατίας

Πρόφαση θανάτου

Ικέτες του Διονύσου

Τείχος νεκρικό

Ποτάμια αίματος

Οι δρόμοι έρημοι

Το τέλος της ζωής

Η αρχή του θανάτου

Μανόλης Κοπανέζος, Α1